دکتر حاج علی حاج صادقی در سال۱۳۰۱ شمسی در شهرستان لنگرود درخانواده ای متدین، با ایمان و مبارز به دنیا آمد. پدرش معروف به حاج ابوطالب حاج صادقی شغل اصلیش عطاری بوده و به درمان بیماران با داروهای گیاهی که در آن زمان در اکثر شهرهای ایران مرسوم بوده است می پرداخت.

مادرش زنی پارسا و نیکوکار بوده و در دامان پاکش دو پسر به نام های علی و احمد و دو دختر پرورش داد. او زنی مسئول و متعهد بود و اعتقاد داشت انسان فقط نباید برای خودش زندگی کند، باید برای دیگران و در خدمت دیگران باشد. احساس مسئولیت مادر در دوران کودکی دکتر، بر روح همچون آئینه اش نقش بست. مادرش به وی آموخت که چگونه روی پای خود بایستد، هرگز در مقابل هیچکس جز خداوند سر تعظیم فرو نیاورد، به انسان های نیازمند کمک کند و دست افتادگان را بگیرد. وقتی دکتر هفت ساله شد، مادرش چشم از جهان فرو بست و او تنها شد.
درست در زمانیکه نیازمند آغوش گرم مادر و مهر و محبت او بود، از فیض حضورش محروم شد و زندگی را با یاد خوش مادر و یاد روزهایی که سر بر زانویش می گذاشت، در خلوت وتنهایی آغاز کرد. در تنهایی اشک می ریخت و سخنان پند آموز مادر را مرور می کرد.

یکسال بعد از فوت مادرش، پدر مجبور به ازدواج مجدد شد. این مسئله ضربۀ بزرگی بر روح پاک وحساس دکتر که عاشق و دلباخته مادرش بود، وارد آورد. او دیگر تمامی اوقات زندگیش را در خلوت و تنهایی می گذراند و بیشترین ساعات روز و شب را به مطالعه می پرداخت. چرا که آموخته بود برای اینکه بتواند در خدمت بشریت باشد باید تحصیل علم کند ودانش بیاموزد.

دکتر صادقی تحصیلات ابتدائی را در شهرستان لنگرود و دورۀ متوسطه را در شهرهای رشت وانزلی به پایان رساند. از آنجا که وی عشق و علاقۀ وافر به حرفه پزشکی داشت، پس از اخذ دیپلم وارد دانشکده پزشکی تهران شد، در سال۱۳۲۹ با مدرک دکترا فارغ التحصیل شد و سپس برای انجام خدمت سربازی عازم بوشهر گردید. پس از پایان خدمت سربازی هیچ رغبتی به هوای دلگشای زادگاهش نداشت و لنگرود بدون وجود مادر برایش بی ارزش شده بود. وی در سال۱۳۳۱ به سیرجان رفت و دیار باران خورده‌ی لنگرود را وا گذاشت تا در کویر طبابت کند.

پس از آن استخدام بهیاری سیرجان شد و مدتی در هلال احمر شیر خورشید مشغول فعالیت بود. او به صورت ۲۴ساعته مشغول خدمت‌رسانی بود. علاوه بر خدمت‌رسانی در طب، در مسائل اجتماعی و روان نیز دست به خیر داشت. دکتر در سیرجان هر آنچه به دست ‌آورد را وقف کرد. محله فقیرنشین آنجا را انتخاب و بیمارستان امام رضا(ع) سیرجان را افتتاح کرد.

دکتر صادقی سالهای سال در سیرجان ماند و صادقانه کمر به خدمت و طبابت خلق خدا بست.

دکتر حاجی صادقی در  اردیبهشت سال۱۳۶۹، در سیرجان چشم از جهان فروبست و در بیمارستان امام رضا(ع) این شهر به خاک سپرده شد.